“Verslaving? Bij Leekerweide?!” is vaak de gemiddelde reactie als ik mensen in mijn omgeving vertel dat ik als verslavingsdeskundige werk met personen met een LVB (Licht Verstandelijke Beperking).
Dat in heel Nederland blijkt dat veel personen met een beperking vatbaarder zijn voor het ontwikkelen van een verslaving weten veel mensen niet. Ik ben er onwijs trots op dat Leekerweide ervoor heeft gekozen om uitgebreid aandacht te geven aan het thema middelengebruik & verslaving, juist ook omdat het een thema is dat een groot effect heeft op het welzijn en de gezondheid van cliënten maar zeker ook op de veiligheid en het werkplezier van medewerkers.
Wanneer ik vraag of middelengebruik/ verslaving een rol speelt op een woongroep hoor ik regelmatig “Nee hoor, hier niet” maar als ik dan doorvraag blijkt dat er echt een hoop cliënten tabak roken, of nachten doorhalen met gamen. Het besef verruimen dat ook dat verslaving is en waarom personen met een LVB hier zo kwetsbaar voor zijn vind ik een belangrijk item in het werk dat ik doe.
Wist je bijvoorbeeld dat personen met een LVB eerder trauma’s opdoen en daardoor eerder kunnen gaan blowen dan jij en ik? Wanneer het ons lukt om meer begrip te hebben voor deze personen en hen via kleine doelen succeservaringen op te laten doen kunnen we denk ik echt heel ver komen.
Naast mijn daadwerkelijke contact met cliënten (preventie, educatie en behandeling) maak en geef ik trainingen aangaande dit onderwerp, coach ik op de werkvloer om begeleiders te ondersteunen in het toepassen van deze kennis en ben ik betrokken bij het opzetten van beleid hieromtrent. Ook heb ik in mijn werk contact met een diversiteit aan personen – ik werk samen met de politie, gemeenten, huisartsen, diëtisten, moeders, vaders en ga zo maar door.
Ik geniet elke dag weer van mijn werk en doe dit vanuit een groot enthousiasme gericht op een uitwisseling van kennis én plezier.
Het mooiste aan mijn werk vind ik het contact met de cliënten; zij zijn zo puur, zo oprecht, maar tegelijkertijd ook zo kwetsbaar, soms zo ongrijpbaar – elkaar midden in al die uitersten vinden vind ik echt de uitdaging. Ik ben in de afgelopen 10 jaar die ik bij Leekerweide werk al eens ten huwelijk gevraagd, er zijn flink wat scheldwoorden mijn kant op gegooid die allemaal weer werden gevolgd door een sorry, ik ben bekritiseerd op een lelijke lippenstiftkleur en te grote oorbellen, ik ben bestempelt als de mooie Elza uit Frozen, er zijn mij meerdere keren jointjes/pilletjes aangeboden door welwillende cliënten die mijn ervaringsdeskundigheid wilden verruimen en er zijn cliënten achter mij aangerend met het verzoek om een snoepje uit mijn tas. Ik weet niet hoe dat met anderen zit, maar ik heb 's avonds aan tafel altijd de mooiste verhalen te delen.
Ik weet nog dat ik een tijd geleden bij een jongen kwam met een cannabis verslaving. We hadden een afspraak gemaakt om het er over te hebben maar toen ik binnen kwam schreeuwde hij vanaf de trap dat hij niet in gesprek wilde. Op zo’n moment komt het er echt op aan hoe je te werk gaat en hoe je iemand kunt verleiden om toch in gesprek te durven gaan. Of ik had laatst een cliënt die zei “Ik heb erover nagedacht en ik ga stoppen met het drinken van alcohol maar ik ga beginnen met het blowen van wiet. Van alcohol krijg ik een bierbuik, en van blowen niet – zo heb ik wel de roes maar niet de bierbuik.” Ook dan is het een uitdaging hoe je op de beste manier kunt reageren.
Ik denk dat de kern zit in iemand serieus nemen, veel geduld aan de dag leggen en alles uit de kast halen om iemand zijn binnenste wezentje te bereiken. Toen ik laatst in gesprek was met een cliënt over de gevolgen van dealen zei ze tegen me: “Ja uh Claudia, ik ben niet dom hoor, als de politie komt dan ren ik gewoon weg, en ik kan heel hard rennen”. Tja, wat kun je daar tegenin brengen?
De kunst is om dan toch iemand aan het denken te mogen zetten, ook al lijk je op zo’n moment in 2 verschillende werelden te leven.